هزار بار درانیده ام ز تن جامه
سر نرفتن تو چون زنم ز سر چانه
شهاب بی رمقی گشته ام به افلاکت
که نامه ام ببرد نزد پیر میخانه
سرم ز باد پر و چشم همچو چشم خدا
چه کرده ام که دلم خون و گشته دیوانه
به آن نوا که هرآن مفتی خدا رقصید
شدم ز عشق تو مفلس ولی چه رندانه
به هر نسیم بچرخم به بوی نرگس تو
به چرخ خود نفسی دارم و به دل خانه
درود حق و ظرافت بداده ام شعری
که مهر آن بشود چون نسیم مستانه
خمار بیرمق آنگه که بر زمین افتاد
زمانه شد بری از هر هوس به پیمانه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر