عشق تا هست چرا منت فردا بکشیم
هر دم نیک ندانسته به بلوا بکشیم
لحظه عاشقی و بیخودی از ما چو گذشت
حسرت و هر غم دیروز به فردا بکشیم
ره به محراب خرابات که بر ما گم شد
ناز لیلی است که آن را به تمنا بکشیم
راز پیوستگی ما و می و ساقی و جام
مرهمی است چو دانیم به غمها بکشیم
هر چه منطق به ملاحت نفسی برد ز ما
ز دلی دیده و خطی به معما بکشیم
ما چه دانیم که در محفل بی مهر و خرد
چه گذشت و ز سر خیره چه هورا بکشیم
نیست چون خوش بنشیند به معمای بقا
نقش خورشید برای شب تنها بکشیم
آب از سر بگذشت و ملکی خوش بنوشت
کان دگر نقش به آن گنبد مینا بکشیم
ای خمار ار طلب وادی عطار کنی
قصه عشق ز خاکستر معنا بکشیم
صنمی را ز پس پرده کبرا بکشیم