11 Oct 2019

عشق تا هست چرا منت فردا بکشیم

هر دم نیک ندانسته به بلوا بکشیم

 

لحظه عاشقی و بیخودی از ما چو گذشت

حسرت و هر غم  دیروز به فردا بکشیم

ره به محراب خرابات که بر ما گم شد

ناز لیلی است که آن را به تمنا بکشیم

 

راز پیوستگی ما و می و ساقی و جام

مرهمی است چو دانیم به غمها بکشیم

 

هر چه منطق به ملاحت نفسی برد ز ما

ز دلی دیده و خطی به معما بکشیم

ما چه دانیم که در محفل بی مهر و خرد

چه گذشت و ز سر خیره چه هورا بکشیم

نیست چون خوش بنشیند به معمای بقا

نقش خورشید برای شب تنها بکشیم

 

آب از سر بگذشت و ملکی خوش بنوشت

کان دگر نقش به آن گنبد مینا بکشیم

ای خمار ار طلب وادی عطار کنی

 قصه عشق ز خاکستر معنا بکشیم

صنمی را ز پس پرده کبرا بکشیم