ای دل محراب دوست تیغ نشانم مده
من ز همه رسته ام ره به جهانم مده
ای صنم خوش بیان از که ببردی نشان
ز این همه ریزی زبان مشک نشانم مده
ما ز قفس جسته ایم دل به قضا بسته ایم
عهد که نشکسته ایم درد نهانم مده
رخ به تو آیینه شد دل ز تو بی کینه شد
عشق تو در سینه شد جز تو بیانم مده
ساغر شیرین من مهرو بی دین من
گوی بلورین من قوس کمانم مده
درد تو بی سان گذشت وان دگر آسان گذشت
عمر بدینسان گذشت فکر عنانم مده
شمس شکر در سخن ما بره از خود بزن
مست ز به بوی چمن حال خمارم مده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر