اولین مثنوی

ملايك بر سرم حاضر بگشتند

گلم را شكل دادند و سرشتند
   

بكندند فكر را از من ببردند

سرم بی فكر، دل آسوده كردند

ببردندم مرا بر گرد گردون

كه اينم چيست, آن چيست و همي چون

مرا آويختند، بر دار كردند

دلم را پر ز عشق او بكردند

سرم را هم ببردند بر سر دار

تو بشنو از من اين، ای جان سردار

تويي پادشه و دولت ز جان است

نوا از توست درمانم همان است

‌‌

سر مستت ببالا و يقين ‌باش

تويي فرخنده بی پروا، وزين باش

تواي شيرين ملك دين و ايمان

ز مستی خوان نمازت از بر جان

بدان در اين نبرد حق و باطل

ملايك را بفرمان تو فاعل

شنو از این من مسکین چنین پند

تويي بر هر ملك سر اي خردمند

تويي بايد كني از خواب، بيدار
به همت به مناجات و سر دار