هرآنکه فقر شناسد توانگری داند
نه حافظ است هر که واژه پروری داند
هر آنکه منت دیدار عاشقان بکشید
ز دل رهی به مقامات عارفی داند
نوای بیخودی از نای آن کسی برخاست
که فرق کفر ز آیین مانوی داند
ز مطلع هنر آنکس به شعر (عشق) آگه شد
که قدر قافیه و وحی معنوی داند
هر آن گدا که ز عشقی به اوج قاف پرید
یکی به ما شده اسرار داوری داند
درود ماست به تو سرفراز عالم غیب
که صاحب سخن از فن انوری داند
لسان غیب که مه بر دل فلک رویاند
هم اوست کو که ز سر هنروری داند
هزار مدعی رمز و راز (بیخودیند) مستی عشق
ز آن میان یکی از حال بیخودی داند
درود بر قدمی کو به راه حق ماند
ببوسم ارسی آنکس که رهبری داند
من آن شکفته حقم نظر کنم به سخن
که ارزد آن به صدی کو سخنوری داند
به تیغ او بزنم بوسه از سر دل و جان
همانکه همچو علی مهر حیدری داند
نبرد خنجر و گردن بنام او جایز
نشان به آنکه دلم راه بی سری داند
بنازمت که برم هردمی به اعجازی
چه غم جوار چو همره که ساحری داند
غم فراغ تو در مستی ام بشد چمنی
که رمز رستن از اعماق آدمی داند
خمار حافظ اسرار حافظ سخن است
بنازمت که نه کس همچو مرشدی داند
کمال شعر خمار قدر فهم آنکس شد
که فرق مغ بچه از پیر معنوی داند
خموش ره به دل عاشقی برد چه بسا
سکوت قدر کلامی است کو نقی داند
صدای عشق ز آن قلب عاشقی برخاست
که یار گمشده در خوش نظر شقی داند
ردای عشق به ابعاد جان آنکس شد
که فرق بیهنری را ز دلبری داند
هزار سال جفا برده ام ز خدمت خلق
غلامم آنکه ز دل بنده محوری داند
غلام همت آنم به اوج باخبری
خدا به ذات هر آن اهرمن خفی داند
خمار و حافظ و خاموش و انور و سعدی
یکی ز اینهمگانم که وحدتی داند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر