ای غزلخوان کعبه اعظم
ای جهاندار، ای الولاعظم
سینه سوزم ز دوریت چه کنم
واگذارم به ساز آن اعظم
-------------------------------
این جهانی که بر تو شد پیدا
گذری بوده و کند شیدا
جمله پندار و بس مجاز ز حق
تا بصیرت به دیده شد بینا
-----------------------------
درد هجران به دل بگشت جفا
سر بدنبال های و هوی و بلا
فتنه برخاست چون منی برخاست
ره ز نا ره گم و دلم به فدا
-------------------------------
من ز هجران تو و بازی بازارت باز
شده ام خسته و دلخون، دلم اما به فراز
بار دوم چو ز زهدان تو زاییده شدم
آب دیدم چو گذشتم ز چنین راه دراز
-------------------------------
نوش زین باده و مستی کن و حیرت بگزین
در سرای شه باقی شو و از پا ننشین
شهر رندان چه غریب است به ناباور حق
او بخواه و ز نسیمش به طریقت بنشین
-------------------------------
حق سرای رخ زردی است که رب باور اوست
دل بدنبال شرابی است که شه ساغر اوست
سر خمار از طرب دل به سرای ملکوت
همتی کن به مثالی که خدا یاور اوست
---------------------------------
جمله دینم به فنا شد به قیامت بشدم
تکیه گاهم به هوا، محو جمالت بشدم
درد بی شمسی و عشقت چه بدوشم مانده
چه بنالم که من آن جوهر خامت بشدم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر