چه خوش باشد به وقتی من نباشم
به وقتی رنگ بی رنگی بباشم
چه خوش وقتی که دل عریان شود تا
رها از آن من پر مدعا شم
رهایی از منیت را چه عشق است
نگاهی بر رخ زیبایت عشق است
به وقتی که نشستی از بر من
جدایی از من و بی من چه عشق است
مرا بردی به بالا و به معراج
بگرداندی بدورت همچو حجاج
شرابی ناب نوشاندی تو بر من
سرم بر دار گرداندی چو حلاج
شعر من بهر تو و زیور ز توست
من که باشم هر نگه باور ز توست
در مسیر این ره پر پیچ و خم
یار پر مهر منی منبر ز توست
درودم بر تو ای خوش روی مهتر
برای من ملک باشی و سرور
در این کوره رهان پر مکافات
نیندیشم به نفسی جز تو رهبر
_____________________________________________________________
_____________________________________________________________
نفس در سینه تنگ است و مریضم
جگر شرحه شده من بد اسیرم
در این زندان نفرین گشته تن
تو پیر رهنما باشی، امیرم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر