شمس، ای مهتاب من مرشد بر جانم تویی
آن کمندت بر دلم افتاد و استادم تویی
در بدر گشتم ز دوریت ، خبردارم تویی
خواب آشفتم دریدی، راه بیدارم تویی
پوزه ام در خاک شد، آتش به بنیادم شده
روح حق گشتی برم، فارغ ز زندانم تویی
در میان کارزار، حقا علمدارم تویی
شوکران سرمیکشم وقتی که فرمانم تویی
در نبرد حق و حق گو، حق که سالارم تویی
از برای جان ،به کف جان، جان جانانم تویی
مژده دیدار گشتی پس ز این سی سال و اند
از برایم رب بگشتی حق که عرفانم تویی
سوی چشمم گشتی و نای خداوندی برم
دلو چاه عشق و نیلوفر به مردابم تویی
من بدادم دست افسار سر و حیران شدم
تو شفا بهر جنون و مرهم جانم تویی
این همه سوز دل است و آتش عشقست ولی
من بسوزم از تمنا، شمع بر جانم تویی
من نمیدانم که هستم این چه و ره بر کجا
بیتو نتوانم روم ره چونکه سکانم تویی
در میان سربداران ره بینام دوست
شمس، من اول شوم، چون سر به رندانم تویی
سر کناری برگذار و محرم رازش بشو
تو توانی میروی ره، مرشد راهم تویی
قلب تو گرمی کند قوم الیمی، گر سرت
باز داری، سربداری، حق که سلطانم تویی
وقت تنگ است و منیت بر تو دشوارش کند
نفس افساری بزن، آن شمس تابانم تویی
من دلم داور بدادم روز بیداری زعشق و دل
دل پراندی از تنم سکوی پروازم تویی
نوکر دیگر مپرس و سر به کار خود بده
در کساد عشق، آن رونق به بازارم تویی
عشق ته نادارد و راهش نباشد یک جهت
نیک باشد هر جهت با تو، چو همراهم تویی
این دل است و در بدر کردم سرم از بهر تو
آستین بالا بزن، امید میدانم تویی
شمس، ای یار علا، ره روشن و شاهد بسی
بهر بسط نظم ره شو، ره به رهوارم تویی
از فنایی قصه ها دارم که خواهم گویمت
عشق اول پله وحدت بشد، آنم تویی
شک و تردیدت بسوز با عشق، چون یاور بداد
یاد آور ما که بودیم، جان به مردارم تویی
من بدونت ره نتانم رفت شمس و ماه من
حق مدد یارمن و ضامن به پیمانم تویی
سر سخنها دارد و بس نالد از درماندگی
ول نباشد دل خیالی چون که عیسایم تویی
اینچنین جاهل چگونه ریزد این در خدا
اسم اعظم بر من و حل معمایم تویی
من ز تو آموزه ام رمز و رموز بندگی
نور حق و رهنما، خورشید و مهتابم تویی
الکنی پیشه، زبان در راه تو بس داده ام
من زبان از او بدارم تا که سردارم تویی
نور بر هستی و خلق و شاهد عرفان من
آن بریده سر ز یار و مرغ طوفانم تویی
آن نشان از وحدت و مشتی ز خروارم تویی
از برایم آن نشان از وحدت و روح علا
آن نمای حق، کتاب عشق و قرانم (دیوانم) تویی
عشق جاری کرده و نقش اثیری میکنم
تا به وقتی پوشش و حاجب، نگهبانم تویی
ضجه و زاری بکردم هر دم از دوری ز تو
شمع گریانی شدم شاهد به هجرانم تویی
در فراسوی اثیر با توست پرواز دلم
بال پرواز من و فرش سلیمانم تویی
شمس من، یادت بیاور این خمار عشق و جان
شمس من، یادت بیاور روز بهزادی ز عشق
در سرایم هر نفس هستی و در جانم تویی
